Widzę, że mnóstwo osób ma problem nową wersją piosenki o przedszkolaczku, która kilka dni temu pojawiła się na fejsbukowym profilu o wychowaniu dzieci >TU<. Bo zakłamuje rzeczywistość, bo po co to zmieniać, skoro zawsze tak było. Po co cudować.

Myślisz sobie czasem, że jakbyś był dzieckiem takiego dajmy na to Kulczyka to życie byłoby łatwiejsze? Któż nie marzył choć przez chwilkę jakby to było być samym Janem, nie tylko jego dziećmi, no któż.  Ale czy od rodziny można dostać tylko zreprywatyzowaną kamienicę w centrum Warszawy, żeby się liczyło, że się COŚ dostało? Dostajemy, albo i nie, dużo więcej. Dużo więcej tego czego w banku nie zdeponujesz. Jasne, łatwiej jest żyć nie musząc martwić się prozą życia, kredytem, mieszkaniem, brakiem-wystarczających-środków-na-koncie, niewątpliwie jest to wygodne. Ale czy naprawdę można powiedzieć, że są tacy którzy NIC nie dostali, bo nie dano im małej willi w prezencie?

Trafiłam jakiś czas temu na artykuł o tym, że macierzyństwo nie jest ciężkie i żebyśmy przestali udawać, że jest. W skrócie: macierzyństwo może być nudne, może czasem męczyć etc ale ciężki i trudny to jest los uchodźców i ludzi chorych na raka a nie posiadanie dzieci. I ja się zasadniczo zgadzam. Ale całe mnóstwo ludzi twierdzi inaczej. I z komentarzy można dowiedzieć, się że autorka gówno wie, w szafie siedzi, siano je.

Zwyczajny człowiek nie może mieć zbyt wiele opinii o wózkach dziecięcych, bo ileż ich używa w życiu? Jeden głęboki, potem spacerówka, ewentualnie przy drugim dziecku nowy zestaw, ale raczej jednak nie. Z pojeżdżenia sobie w sklepie, albo chwilę wózkiem znajomych niewiele wynika. Czy wózek daje radę okazuje się w praniu. Wtedy wychodzą jego wady i potwierdzają się zalety. I jeśli nie jest totalną tragedią, to przypuszczam, że większość z nas przy nim zostaje. Mało kto poszukuje świętego Graala wśród wózków i zmienia je jak rękawiczki. Wózków jest masa, a opinii, że „nie ma lepszego wózka niż…” też niemało. Zastanawiam się zawsze skąd ta pewność, bo to że jest lepszy od pięciu innych, które ktoś testował jeszcze nie uprawnia do takich opinii. A może się mylę?

Wbrew zapewnieniom wielu ludzi naokoło ciągle jeszcze nie przekonałam się do tego, że macierzyństwo jest ciężkie, straszne i że mam przesrane. No ale wiadomo, staż mam półtoraroczny, więc jeszcze zobaczę. Chociaż widzieć miałam już od początku, więc coś się te wróżby niedokładnie sprawdzają. Od początku rozglądam się w poszukiwaniu tych trudności, które sprawiłyby, że zacznę twierdzić, że mieć dzieci to łohoho straszna sprawa. Takich druzgocących, żeby posiadanie dzieci odradzać jeszcze nie odkryłam. Ale udało mi się zdefiniować trzy powody dla których macierzyństwo bywa wymagające, w końcu!

„Leniwe rodzicielstwo” brzmi mocno tak sobie. Bardziej jak synonim „kiepskiego rodzicielstwa” niż coś godnego uwagi, wartego więcej niż funt kłaków. „Leniwe” kojarzy się źle. No chyba, że z kluskami. Lenistwo to coś co ewentualnie można mieć na chwilę, jak się wcześniej na to zasłuży i wtedy może zostać wybaczone. Chociaż nie zawsze i nie przez wszystkich. Jak leniwy to bez ambicji, bez samokontroli, bez silnej woli, nic nie osiągnie, donikąd nie dojdzie, marnowanie czasu, wstyd, gańba i grzech. I jak tu chcieć należeć do klubu leniwych rodziców?

„Krzyś opuszcza Stumilowy Las, żeby pójść do szkoły. Opuszcza swoje dzieciństwo. Na pierwszy rzut oka koniec Chatki Kubusia Puchatka jest (…) destrukcyjny. Z wyjątkiem tego, że wcale nie jest, bo Krzyś zrozumiał najważniejszą rzecz, jaką należy zapamiętać, jeśli się chce powrócić do zaczarowanego miejsca: najpierw trzeba nie robić NIC. A jeśli i dorośli nauczą się, jak to robić, zrozumieją, że też mogą się tam udać.”*

„Nowa” matka MUSI być, jak wiadomo, niewyspana i wyczerpana. I, jak również wiadomo, nie ma czasu na jedzenie, picie i sikanie a co dopiero na takie zbytki jak prysznic i mycie włosów. O dalszych wycieczkach kosmetyczno-higieniczno-wyglądowych nawet nie warto wspominać. Czyli, summa summarum, mama malutkiego dziecka jest skazana na trafienie do kategorii „kobieta zapuszczona”. Kiedy według obiegowych opinii będzie się mogła z niej wygrzebać nie wiadomo, może i z dekadę tam posiedzi.

Kiedy wypuszczamy dziecko z rąk, z jednej strony strony pojawia się egoistyczne ukłucie zazdrości, irracjonalne, ale jednak. Że oto nie tylko ja potrafię je uspokoić i ukochać. Że beze mnie też jest jej dobrze. Że nie potrzebuje mnie w swojej orbicie 24h żeby być szczęśliwą. Bo miło jest być jedynym skutecznym ratunkiem, pocieszycielem, jakoś tak miło jak tylko tobie się to udaje.

Z jednej strony to zaskakujące, jak dużo „siebie” trzeba wkładać w rodzicielstwo. A z drugiej strony, jak się chwilę zastanowić, to nie powinno być w tym nic dziwnego, że rodzic jako siła sprawcza w tym równaniu jest tak samo ważny jak dziecko. Wiadomo, że wkładamy siebie przez pracę, wysiłek i starania skierowane na dziecko. Z dzieckiem, dla dziecka, o dziecku, dziecko, dziecko, dziecko. Ale co z nami? Co z orką na ugorze naszej dorosłej kaprawej osobowości? Przecież nie jesteśmy raz na zawsze skończeni i gotowi na tip top, żeby już tylko niewzruszenie trwać sobie obok i zawsze wiedzieć najlepiej.