„Nowa” matka MUSI być, jak wiadomo, niewyspana i wyczerpana. I, jak również wiadomo, nie ma czasu na jedzenie, picie i sikanie a co dopiero na takie zbytki jak prysznic i mycie włosów. O dalszych wycieczkach kosmetyczno-higieniczno-wyglądowych nawet nie warto wspominać. Czyli, summa summarum, mama malutkiego dziecka jest skazana na trafienie do kategorii „kobieta zapuszczona”. Kiedy według obiegowych opinii będzie się mogła z niej wygrzebać nie wiadomo, może i z dekadę tam posiedzi.

Kiedy wypuszczamy dziecko z rąk, z jednej strony strony pojawia się egoistyczne ukłucie zazdrości, irracjonalne, ale jednak. Że oto nie tylko ja potrafię je uspokoić i ukochać. Że beze mnie też jest jej dobrze. Że nie potrzebuje mnie w swojej orbicie 24h żeby być szczęśliwą. Bo miło jest być jedynym skutecznym ratunkiem, pocieszycielem, jakoś tak miło jak tylko tobie się to udaje.

Z jednej strony to zaskakujące, jak dużo „siebie” trzeba wkładać w rodzicielstwo. A z drugiej strony, jak się chwilę zastanowić, to nie powinno być w tym nic dziwnego, że rodzic jako siła sprawcza w tym równaniu jest tak samo ważny jak dziecko. Wiadomo, że wkładamy siebie przez pracę, wysiłek i starania skierowane na dziecko. Z dzieckiem, dla dziecka, o dziecku, dziecko, dziecko, dziecko. Ale co z nami? Co z orką na ugorze naszej dorosłej kaprawej osobowości? Przecież nie jesteśmy raz na zawsze skończeni i gotowi na tip top, żeby już tylko niewzruszenie trwać sobie obok i zawsze wiedzieć najlepiej.

Tak właściwie to zacznijmy od tego kiedy macierzyństwo jest wczesne a kiedy późne? I co jest pomiędzy? Pewnie wszyscy możemy się zgodzić, że szesnastolatka to jednak wczesne macierzyństwo, a 45+ raczej późne. Ale to co pomiędzy już takie czarno białe nie jest i każdy mierzy to swoją miarą.

Trafiłam niedawno w internetach na takie zdanie: „Jako dorośli ludzie mamy umiejętność decydowania o tym jak wychowywać swoje dzieci.” I myślę sobie, że to co mamy na pewno, to możliwość decydowania, a czy umiejętność to kwestia dyskusyjna i indywidualna.

Czasami mam poczucie, że są ludzie, według których na prawo do bycia zmęczonym i na prawo do jakiejkolwiek opinii trzeba sobie zasłużyć tak jak oni zasłużyli. Czyli mieć tyle dzieci co oni. Bo jak masz mniej, albo wcale, to nic nie wiesz Jonie Snow i to o niczym.

„22 brutalnie szczere zdjęcia mam – jak „Dzień Matki” wygląda TAK NAPARAWDĘ.” No jakżeż nie kliknąć? Pokażcie no mnie, chętnie zobaczę jak to wygląda NAPRAWDĘ.

Rad i pomysłów w temacie odstawianie dziecka od piersi szukałam kilka tygodni przed planowanym momentem zero – czy lepiej metodą grubej kreski czy powoli, na co zwrócić uwagę, kiedy nie odstawiać i tak dalej.  Potem zarzuciłam myślenie o tym aż przyjdzie czas na działanie, już się swoje pomartwiłam, internet troszku przejrzałam, przyjaciółkę odpytałam przez telefon i dobre.

Każdy kto nie zechce dawać dziecku słodyczy spotka się, nie raz nie dwa, ze zdziwieniem i opinią, że zabiera mu dzieciństwo. I nie przygotowuje do normalnego życia i potem takie spuszczone ze smyczy dziecko wciągnie wszystko co będzie w zasięgu wzroku, do pierwszych wymiotów. I dopiero będzie! Ale na jedzenie zdrowo nigdy nie jest za wcześnie, a im później tym trudniej o zmiany.

Niedawno nabyłam książkę pod wiele mówiącym tytułem „Dlaczego dzieci jedzą śmieci?”. Przedwcześnie, bo ani rysunki ani tekst nie mają jeszcze szansy trafić do Poli. Ale ze strachu, że wykupią, rozdrapią mi wszystko, wszystkie i potem już nie będzie (choć to chyba naiwne z mojej strony, że podejrzewam takie zainteresowanie w narodzie), kupiłam ją już teraz.