Czapeczka. Czy dziecko ma czy nie ma i tak źle, nie idzie wygrać! A wydawałoby się to w miarę proste, jak mu zimno to jest potrzebna, a jak nie to nie. Tylko, że do pewnego momentu ciężko się tego dowiedzieć od dziecka więc niestety trzeba samemu decydować czy jest mu ciepło czy zimno. Byłoby cudownie gdyby wszystko rozwiązywał jeden słuszny, nieomylny dekret, że do 12 stopni czapka a jak 13 i więcej to już absolutnie bez czapki.

Nie tylko nie wyrzucę wszystkich książek jakie mam o dzieciach i wychowaniu, ja chętnie dokupię kolejne do kolekcji. Bo wolę wiedzieć więcej niż mniej, wolę w tej kwestii klęskę urodzaju, niż nie wiedzieć nic. Wolę przeczytać więcej i sama oddzielić ziarno od plew, sama wybrać to co do mnie przemawia, co wydaje mi się wiarygodne.

Zauważyłam, że ludzi dzieciatych bardzo śmieszy i irytuje to, że ci, póki co bez dzieci, mają czelność mieć opinie. Że ci z dziećmi w planach albo w drodze coś tam sobie uważają, zakładają, planują. Z politowaniem i protekcjonalnym tonem spotyka się ten kto mówi, że nie będzie dawał dziecku słodyczy, że dziecko będzie spało samo i tak dalej.

Kryzys w związku po pojawieniu się dziecka wieszczy większość źródeł. Sytuacja staje się nie do ogarnięcia, piętrzą się trudności i dramat gwarantowany. Ja odmawiam, w ogóle nie przyjęłam tego do wiadomości, co mi tu będą wróżyć z fusów i tworzyć czarne scenariusze, na które ja się nie zgadzam i nie piszę.

Niedawno dowiedziałam się z internetów o istnieniu „hot mess mums” i wychodzi na to, że jest osobny gatunek w królestwie matek. Szał zrobił podobno ten post, a potem pojawiły się komentarze, na które trafiłam najpierw. Jak widać na załączonym do posta obrazku pani ma zlew pełen brudnych naczyń, a właściwie bliższe i dalsze okolice zlewu również. Może nie wierzy w technologię i zmywarki, albo ją ma ale nie wierzy w jej używanie. Albo lubuje się w nienadających się do zmywarki naczyniach. Może jakby miała ich mniej to ten problem pierwszego świata by się nie pojawił, bo albo umyjesz, albo masz wszystkie brudne i nie jesz. Wiadomo, każdy z nas ma problemy pierwszego świata, ale rada na brudne naczynia jest stosunkowo prosta.

Póki co, nie ma zbyt wielu rzeczy, które chciałabym zrobić inaczej przy drugim dziecku. Nie żałuję żadnych ważnych decyzji, nie mam wyrzutów sumienia, że coś zrobiłam, a czegoś nie, albo nie tak jak trzeba, za mało, za dużo. Może kiedy Pola podrośnie to objawią mi się nowe sytuacje, głupie błędy łatwe do uniknięcia i nietrafione decyzje. Na razie kiedy myślę o tym, co zrobię inaczej w drugiej ciąży i z drugim dzieckiem lista jest dość skromna. Nie wiem tylko czy cieszyć się z tego samozadowolenia, czy może to znaczy, że powinnam się nad tym zastanowić raz jeszcze 😉

Jakiś czas temu trafiłam na artykuł o tym, jak często narodziny pierwszego dziecka powodują spadek odczuwania szczęścia. W wynikach cytowanych w artykule badań * można przeczytać, że dla wielu rodziców obniżenie odczuwania satysfakcji z życia jest wtedy większe niż na skutek bezrobocia, rozwodów czy nawet śmierci partnera (WTF?!). Przywołana została też dyskusja z forum, którą zapoczątkował ojciec dwójki dzieci, pisząc że: „ceną za posiadanie dzieci jest utrata wszystkiego co lubił w swoim poprzednim życiu, niemożność realizowania żadnego z zainteresowań i rezygnacja z nadziei i planów na przyszłość.” No jakby mnie kto w pysk dał.

Czasem, w trakcie rozmów z innymi rodzicami można usłyszeć koronny argument zamykający właściwie całą dyskusję. Ja nigdy nie wiem co zrobić z tą nowo posiadłą wiedzą. Zwykle wzruszam ramionami robiąc minę pod tytułem „trochę nie wiem co powiedzieć, trochę mnie to nie obchodzi, a trochę się uśmiechnę, żeby przykryć to zmieszanie.”

Od kiedy zdecydowaliśmy się na dziecko jednym z powracających pytań jest: czy będziemy przy nim przeklinać? Do tej pory brak było odpowiedzi. Niby odpowiedź nasuwa się sama, że oczywiście, że nie. Bo przecież dzieci uczą się przez obserwację i na pewno zaraz będą kląć jak szewcy. I co ja im powiem, że to jest tylko dla dorosłych, jak alkohol? Ale kiedy właśnie bez niczyjej pomocy powiedziało kulwa mać, a dorosłym nie jest.

Zwrot „urlop macierzyński” budzi często wielką wesołkowatość slasz oburzenie połączone z wygrażaniem temu, kto to w ogóle wymyślił, taką nazwę głupią. Niezliczoną ilość razy czytałam i słyszałam, że to musiał być mężczyzna (haha), ktoś kto nigdy nie miał dziecka pod opieką albo skończony idiota, któremu się wydaje, że na macierzyńskim matka się nudzi i ma dużo czasu. A to zapieprz nieustający, orka na ugorze i prawie że kara właściwie tak z dzieckiem w domu być. I jeszcze mówią, że siedzisz w domu, a ty przecież w ogóle nie siadasz, no to co oni naprawdę? Oni to sobie dopiero odpoczną, do pracy pójdą, pracować, siedzieć na dupie osiem godzin, nie to co ty. Nad tobą bat, nienaruszalne ramy czasowe, Wielki Brat patrzy.